zz49.3

Też nie podoba mi się sposób wytłumaczenia tego, choć podejście jest zasadniczo dobre. Mianowicie faktycznie zakładamy, że w końcowym położeniu gdy klocek się zatrzymał, jego Ek jest oczywiście równa 0, dlatego faktycznie możemy zastosować taki wzór jak tam zawarto: (k/2)*x1^2 = (k/2)*x2^2 + T*s. Faktycznie nie znamy x2, ale wiemy, że faktycznie s = x1 + |x2|. Mamy więc ukłąd dwóch równań na dwie niewiadome (s i x2), a z niego chcemy wyliczyć s. Najłatwiej to zrobić tak, że z pierwszego równania wyliczamy x2 i wrzucamy go do drugiego i dostaniemy ostatecznie równanie kwadratowe na s - jednym rozwiązaniem będzie s = 0 (odrzucamy), a drugim s = 2x1 - 2T/k (przed momentem to policzyłem) i to jest właśnie równe 0,12 m.

Czyli w tym pierwszym równaniu co do siebie przyrównujemy?

Zapisujemy tak na dobrą sprawę bilans energetyczny, czyli że energie potencjalna sprężystości klocka na samym początku ruchu (lewa strona równania) przekształca się częściowo w jego energię potencjalną na końcu ruchu (energia potencjalna po prawej stronie), a częściowo jest pożytkowana na pokonanie siły tarcia (praca siły tarcia po prawej stronie równania).